Wat doet onzichtbaar ziek met je.
Ik heb ook een periode gehad van 2 jaar, waarin ik depressief was verklaard. Ik kon de wereld om me heen niet aan. Ik had lichamelijke klachten, die ik niet begreep. Vage klachten, als duizelingen, dreigen tot flauwvallen, misselijkheid en daaruit volgend paniekaanvallen omdat ik bang werd van mezelf. Bang van lichamelijke klachten die ik niet begreep. En uiteindelijk naar een psychiater gestuurd.
Ik heb het geloofd, dat ik me beter ging voelen door de antidepressiva medicatie. Het was alleen niet zo. Ik bleef vage klachten houden, alleen werd ik nu niet meer overspoeld door angst en paniek.
Nu ik het boek van Isa Hoes over haar man heb gelezen, weet ik in ieder geval één ding heel zeker. Ik kan heel goed meevoelen met hoe Antonie zich gevoeld moet hebben, jaar in jaar uit. Hoe dat voor Isa geweest moet zijn, voor mijn omgeving was ik ook geen pretje. Was ik ook niet te vatten en heel moeilijk te peilen. Maar ik ben niet depressief geweest als ziekte, zoals dat wel het geval was bij Antonie.
Wat is depressie toch een verschrikking. Je bent in staat om buiten jezelf te stappen en jezelf te laten geloven dat de wereld beter af is zonder je. Omdat je rust wil in je hoofd. Je kan er niks meer bij hebben. Als het leven één groot zwart gat wordt, moet je heel sterk zijn om die periodes door te komen. Niet iedereen kiest de weg die Antonie gekozen heeft. Hij heeft gekozen eruit te stappen.
Ik ben depressief geworden van de vage lichamelijke storende klachten, waardoor ik paniek en angst creëerde en ik daarmee niets kon worden. Ik ben depressief geworden van klachten, die nu achteraf gezien als een puzzelstukje hoorden bij de biomedische ziekte #ME. .
Ik kon de wereld uiteindelijk met antidepressiva medicatie weer aan. Ik kon nog steeds niet geloven in mezelf, mezelf volkomen vertrouwen, maar ik kon het leven wel weer aan. En achteraf is dat ook niet zo gek, omdat je niet ziek bent van de depressie, maar van een heel andere ziekte. Dan is het niet meer te vergelijken.
Ik voelde na het lezen van het boek toch behoefte om een kleine vergelijking te trekken. Waarom? Vraag het me niet, het schept in ieder geval wat duidelijkheid voor mezelf. Ik werd bang van de vage klachten waarvan ik niet wist waar ze vandaan kwamen, ik raakte ervan in paniek. Daarmee ontwikkelde ik angst- en paniekstoornissen, die tot aan de dag van vandaag een rol in mijn leven spelen. Maar sinds ik weet waar die vage klachten bij horen, kan ik ook de zon weer af en toe zien schijnen.
Maar ik zeg ook eerlijk dat ik niet vrolijk word van het feit, dat ik een onzichtbare ziekte heb, die tot nu toe chronisch is. Ik kan er nog niets aan laten doen. Maar ik voel me sterker dan in de periode dat ik mezelf niet begreep. Dat voelt nog erger. Heb vaak behoefte aan mezelf terug trekken. In mijn eigen glazen stolp. Waar niemand kan doordringen. Omdat de wereld te intens bij me binnen komt. Ik weet wel waarom dat nu is. En dat maakt rustiger, maar ik kamp nog steeds met angst- en paniekstoornissen. Omdat ik het wel heel eng vind, dat de ziekte die mijn lichaam is binnengedrongen ooit, er niet uitgaat zonder onderzoeken en medicatie.
Maar dat hou ik altijd maar liever voor mezelf. Al deel ik het nu met al mijn bloglezers.
In mijn dagelijkse leven probeer ik te voorkomen dat degene die dagelijks met mij te maken hebben er veel last van hebben. Zij kunnen er ook niks aan doen. Maar helemaal voorkomen dat ze er niks van merken, kan ik ook niet. Ik ben wie ik ben.
En zoals Isa ook zegt in haar boek, probeer ook ik op mijn manier het leven te vieren...............
Lfssssssss
Geen opmerkingen:
Een reactie posten