29 september 2013

Laat je verleden achter je en maak een nieuwe start.

Het is een mooi gezegde, maar door familie kan je nooit het verleden achter je laten. Ze blijven je achtervolgen, ze blijven een onderdeel door anderen in je leven, en je voelt op een gegeven moment dat het tijd is om jezelf maar weer kwetsbaar open te stellen. Misschien dan niet voor jezelf, maar wie weet komt er ook iets moois voor terug. Ik stel me open, kwetsbaar en eerlijk, maar ik laat me niet meer wegzetten. Ik ben wel sterker en dat komt door lieve mensen die het moeilijk vinden, maar die wél moeite doen om je te begrijpen. Om deze slopende ziekte te begrijpen. En daar ben ik ze dankbaar voor.
Ik heb niet voor deze ziekte gekozen omdat ik aandacht wilde of omdat ik het leuk vind of omdat ik het heerlijk vind dag in dag uit tussen muren door te moeten brengen of te moeten liggen omdat je niet meer kan zitten en staan voor lange tijd. Dit zei een vriendin van mij en daar raakte ik door ontroerd:

een dag..ja
een maand.. ja...
Een jaar...? NEE!
Zolang als jij..? NOOIT!

En zo is het precies! Een onzichtbare ziekte is moeilijk, en zeker als je erop afgerekend wordt. Iedereen weet wel weer iets wat beter is en wat je moet doen. Mensen vertellen je het tegenovergestelde van wat je wel wil, maar niet meer kan. Deze mensen zou ik willen zeggen, verdiep je eerst in een onzichtbare ziekte, welke dan ook, voor je dit soort uitspraken doet. Wat je maakt mensen er kapot mee. Geen oordeel, veroordeel, maar open staan voor een zieke. Maar ach, daar zijn al talloze blogs over gegaan van mij.

Ik heb gekozen om de deur weer open te zetten, maar ik laat me niet kapot maken. Ik heb nu gedaan wat ik kon, voor iemand die me heel dierbaar is en zich zeker niet schuldig moet voelen. Maar ik laat niet alles toe en gebeuren. Familie, prima. Dat ben je, daar kies je niet voor. Maar ik laat me niet behandelen als iemand die niks wil! Die allemaal fouten maakt in de ogen van familie. Ik ben zelfs opzij gezet, omdat me verweten werd dat ik familiebanden zou moeten aanhalen. Prima, mijn stap is gezet. De stap is nu voor de andere kant.
En of ik daar gelukkiger van word, zal de tijd uitwijzen.

Lfsss

Soms is familie niet meer en niet minder dan een stamboom waar je toe zou moeten behoren.

Maar ze kunnen je ook uit de boom zetten, alleen de stamboom zal je altijd herinneren.

Dat is familie, er is niet aan te ontkomen. Het blijft een onderdeel van je stamboom.

Of je wil of niet, je blijft ermee verbonden. 

Vandaar de deur op een kier, kwetsbaar en open, maar wel op mijn hoede.