Alweer eind van de maand september. Ook deze maand niet vrij geweest van infecties helaas. Het schijnt een beetje bij me te gaan horen en kan zeggen dat ik daar écht niet zo blij mee ben. Na mijn oor (die inmiddels alweer problemen oplevert, maar die ik even probeer te negeren) nóg een andere infectie gehad. Daar heb ik morgen mijn laatste tablet voor van de kuur die ik vorige week gekregen heb van de huisarts. Blij toe, deze kuur zorgt met name voor behoorlijk wat maagzuur en misselijkheid, terwijl ik er toch voor gezorgd heb, de tabletten in te nemen tijdens of ná de maaltijd. Maar goed, geeft niks, het is zoals het is en ook deze infectie móest bestreden worden.
Veranderingen binnen ons gezin. De eerste gaat aankomende week uit huis. Wonen in Stad Groningen via Begeleid Wonen van Lentis. Hij ziet er erg naar uit, hoewel ik denk dat het ook nog wel eens tegen kan vallen op bepaalde momenten, maar wel een hele goede "leerschool", die wij als gezin niet meer kunnen bieden. Nu gaan professionele hulpverleners met hem aan de slag en ik weet dat hij er alleen maar beter van kan worden. Op naar een toekomst waarin hij óók uiteindelijk zich kan gaan richten op een eigen plek in de maatschappij, werk, gezin en noem maar op. Op deze plek ligt de leeftijd tussen 16 en 23 jaar, dus hij kan er nog een mooie tijd leren, daarna zal hij mét begeleiding een plek écht voor zichzelf zoeken.
Nog een verandering waar ik geen rekening mee had gehouden, maar waar ze vast wel over heeft nagedacht. Ik wil graag dat de kinderen hun eigen keuzes maken en ook kunnen maken, dus ja, soms heb je dan als moeder daar geen invloed op. Ik geef het vanzelf wel een plekje. Was het allemaal maar anders gegaan, dan was het vast makkelijker geweest. Maar dat is niet zo, dus hiermee dealen moet ook te doen zijn ergens. Komt vast goed.
Ook tijd voor verandering binnen het huis. De één krijgt een grotere ruimte met beter licht en de ander krijgt meer ruimte om zichzelf verder te kunnen ontwikkelen. Sommige dingen gaan buiten mij om, ook dát zal ik moeten accepteren zoals het is. Maar makkelijk is het absoluut niet.
De hoop spreek ik uit, dat ik met mijn moederhart genoeg heb gedaan en kunnen doen voor mijn kinderen. Met alles erom heen, maar met name met mijn beperkingen en de ziekte die me is overkomen. Ik weet nu dat ik al ziek was en ben gebleven vanaf mijn 14e, maar heb me de laatste jaren ook heel schuldig gevoeld t.o.v. mijn gezin. Ik kon ze niet meer geven wat ik graag wilde. Ik wilde graag een voorbeeld zijn voor ze, maar zo'n slopende ziekte kan je niet meer negeren als je bepaalde grenzen daar binnen hebt bereikt. Het doet zeer dat je niet meer volledig voor je gevoel deel kan nemen, dat er rekening met je gehouden moet worden. Ik kan je vertellen, dat wil je niet op die manier. Maar wat moet je anders als je lichaam het opgeeft. Ik heb gevochten en geworsteld met mezelf en geprobeerd toch een moeder te kunnen zijn en blijven. In plaats van chronisch ziek, geprobeerd chronisch positief te blijven. Dat lukte de ene keer wel, maar je kan niet voorkomen dat je kinderen er meer van mee krijgen dan je zou willen.
Het was en is niet anders. Maar wat zou ik dat graag anders gewild hebben........
Ben trots op je Moeder Mar Ik zou me in die situatie geen betere moeder kunnen wensen je kinderen hebben waarschijnlijk best wel dingen gemist maar ze hebben wel een moeder gekregen die er 100% voor hun was en is welk kind heeft dat nog tegenwoordig zo trots op jou!!!!!
BeantwoordenVerwijderenHeel veel liefs en sterkte straks als je mannetje zijn eigen weg gaat!!! XXXXXX
En niet te vergeten Ron met zijn altijd klaarstaande vaderlijke bijdrage!!!