07 september 2013

Lieve bloglezers,

Welkom in september! Warme dagen achter de rug en nu hopelijk weer naar wat koeler weer. De warme dagen van meer dan 25 graden zijn voor mij een crime. Ik weet dat niet iedereen er zo over denkt, het zo voelt en heb via FB iedereen dan ook altijd maar weer fijne dagen en genieten toegewenst!
De wereld is, las ik gisteren via een twitter, iets waar ik het volledig mee eens ben. Een Rariteiten Kabinet! Iedereen is anders, iedereen ervaart dingen anders, iedereen is uniek. Zelfs al heb je dezelfde baan, hetzelfde gezin, dezelfde vrienden, dezelfde ziekte. Ik ervaar dingen op een manier waarop anderen dat raar vinden. Of niet gewoon. Of ze hebben er bewondering voor. Of niet. In de hoop haar niet te kort te doen wil ik je het Rariteiten Kabinet eens voorstellen:
Werkeloze mannen en werkeloze vrouwen.
Moeders, die om welke redenen dan ook,
hun kinderen niet meer bij zich hebben.
Vaders die knokken om hun kind te kunnen zien.
Vrolijke mensen en mensen die verdrietig zijn.
Vrouwen of mannen die misbruikt zijn
Vrouwen of mannen wier kind misbruikt is.
Oude van dagen en mensen aan het begin van hun leven.
Ongeneeslijk zieken en mensen die weten dat ze gauw gaan sterven.
Mensen die zo gek zijn als een deur
en mensen die alles serieus nemen.
Mensen van verschillend ras en van verschillend geloof.
Homo's, lesbiennes, en transexuelen of transgender.
En ik zou de lijst kunnen aanvullen. Ik zou er een dagtaak aan hebben.
Maar wat ik wel vind, is dat het belangrijkste is dat je nooit mensen in hokjes plaatst. Mensen leven niet in hokjes. Mensen leven ín hun leven, hun éigen leven. Je kan daar je vraagtekens bij zetten, maar afkeuren kan je het leven van een ander nooit. Je kan van elkaar leren, ipv elkaar de troef te willen af steken.
Het leven wat ik leid, zou ik nooit gekozen hebben. Soms heb je geen keuzes in je leven, maar overkomen je dingen die je zó graag anders had gewild.
Als je kind ziek wordt en in het ergste geval overlijdt, kies je daar niet voor. Maar je hoort wel bij het leven wat we hier op Aarde leven. Als je zelf een ziekte krijgt die onbekend en niet goed op de kaart is gezet door de Gezondheidsraad maar in het verdomhoekje van de psychische ziekten is gestopt, kíes je daar niet voor. Maar je hoort wel bij het leven van ieder ander.
Respect is dan iets wat meteen bij me naar boven komt. Respect voor elkaar. Respect voor elkaars levenswijze, maar ook respect voor mensen die iets overkomt waar ze niks aan kunnen doen, maar die wel smachten naar een stukje herkenning, erkenning of alleen maar begrip en acceptatie. Respect.
Respect in het Rariteiten Kabinet van het Leven. Wat een filosofie. Maar voor mij wel een knalharde waarheid. Iets waar ik voor zou willen vechten. Ik denk dat ik er op mijn manier ook wel voor vecht.
Ik heb ook verkeerd keuzes gemaakt en fouten gemaakt. Ik heb mensen ook gekwetst en pijn gedaan. Ik zal de eerste zijn die dat toe zal durven geven. Soms zijn relaties daarom niet meer te herstellen. En dat moet je dan zien in het leven als een voorbij gereden station. We hebben sommige kruispunten gehad, en dat moet je zien als afgesloten. Sommige kom je ooit nog wel weer eens tegen. Anderen kies je voor nooit meer tegen te willen komen, of als je ze wel tegenkomt, ze te negeren. Omdat de pijn die ze jóu aangedaan hebben nog te pijnlijk is. Dat je er nog niet mee om kunt gaan. Of zelfs niet meer mee om wílt gaan. Dan is het goed zoals het is. Al is dat misschien niet van twee kanten. Iedereen is uniek, en soms zijn er mensen of situaties in je leven die je niet meer wilt. Waar je een moeilijke keus in gemaakt hebt, voor zelfbescherming, zelfbehoud. Het niet meer uit hoeven leggen hoe je ziekte in elkaar steekt, het niet meer uit willen leggen hoe je met anderen omgaat. Het feit dat je naast je vaste relatie, héle dierbare vrienden hebt. Waar je alles mee deelt binnen je eigen grenzen. Want de grenzen in je leven leg je ook zelf. Maak je zelf door ervaring en hoe je daarmee om kunt of wilt gaan. Hoe een ander daar ook tegen aan kijkt, of die dat raar vindt of niet. Het Rariteiten Kabinet.
Zo heb ook ik mensen die niks meer toevoegen aan mijn leven. De redenen zijn uniek. Zijn mijn redenen. Maar ik heb wel áltijd respect, ook voor deze mensen. Zij leven hún leven. Respecteer mij dan ook. Ik leid mijn leven. Zoveel levens op de wereld, kunnen nou eenmaal niet altijd vrienden zijn. En dat hoeft ook niet. Als je maar respect blijft houden voor de ander. Altijd.
Ik kan nog uren filosoferen hierover, maar ik denk ook dat het goed is dat mensen nadenken over het respect wat zij wel of niet hebben voor anderen. Probeer een ieder te zien als individu. Met de één heb je meer als met de ander, accepteer dat en leef je leven. Leer van het leven wat het jou biedt.

Lfsssssss