Beperkt

Hoe beperkt kan je je voelen als er om je heen een verhuizing plaats vindt. Ik heb het al meegemaakt met mijn eigen verhuizing vanuit Winschoten, toen zat ik met een enorme slechte rug. Maar nu er een verhuizing plaatsvindt, die meteen je hele leven verandert, is het enorm slikken dat je voor je gevoel geen klap kan uitvoeren.
Na deze verhuizing, wonen de kinderen allebei op hun eigen stekje in de Stad. Blijf je als ouder met het lege nestsyndroom achter, waarvan je ook niet had verwacht dat het zou inslaan. Ik had gedacht dat het me wel zou meevallen, ze wonen beiden geen duizenden kilometers bij me vandaan en ik zou eventueel naar ze toe kunnen, als Ron wil rijden. En toch wordt je huis leger en leger. Niet alleen qua spullen, want dat doet me werkelijk niks. Ze mogen allebei alles meenemen wat ze nodig hebben. Nee, leger qua geluid, reuring om je heen, in en uitloop.
En toen kwamen de dagen dat de laatste dan daadwerkelijk de aanhanger vult met haar spullen. En er is veel te sjouwen, maar je kan niet helpen. Ik mag dit eigenlijk niet van ze zeggen, want ik heb inmiddels zowel gister als vandaag de honden uitgelaten. Oké, wel naar het veldje hier heel vlakbij, en niet even kunnen laten rennen in het bos, maar wel uitgelaten. En ik heb de papierbak voor aan de weg gezet, om te laten legen. En ik ben bezig geweest in de keuken met spullen inpakken. Als je dan eigenlijk al vanaf het moment dat je wakker word, geen energie hebt, is dat best heel veel. En toch. Het voelt niet genoeg. Je zou overal aan mee willen helpen, ik zou de kamer graag zien waar ze het allemaal heen brengen en ga maar door.
Ja, ik heb al een afspraak staan, want met deze drukke meid moet ik wel een afspraak maken ;-). En ik ga dus heel snel al naar haar toe. En toen ze vanmorgen na de eerste nacht hier kwam en zei dat ze gisteravond toch best even heimwee had naar ons en het huis en de reuring om haar heen, was ik blij dat ze niet zei dat ze blij was dat ze eindelijk in haar nieuwe kamer had geslapen.
Voor ons allemaal is het wennen, maar die beperking van de ME nekt me de laatste dagen enorm. Ik baal ervan, ik haat het en ik wil het niet voelen. Ik wil meedoen zoals ze verhuizen. Volgens die twee lieverds doe ik dat op mijn manier, en toch loop ik steevast deze dagen tegen die stomme beperkingen op.
Ik weet, het is zoals het is, accepteer, en wees blij dat er begrip is. En dat ben ik ook, dat vind ik ook. Maar toch...........
Beperkingen, grenzen van je kunnen, uitgeput lichaam door drukte om je heen....... ik ben het zo zat. Maar ik doe het enige wat ik kan doen om er toch blij uit te zien, positief door te gaan, zéker ook blij te zijn voor allebei de kinderen dat ze hun plekje gevonden hebben in de Stad...........ik accepteer het maar zoals het is.

En ik kijk uit naar onze afspraak! Ik zal er zijn, en ik zal er van genieten!
Zonder dat ik alsmaar de beperkingen als obstakels blijf zien. Het is zoals het is. Mijn gezin accepteert mij en de situatie zoals het is. Dan moet ik dat toch ook zeker kunnen..........

Lfsssssss