Grenzen binnen je eigen mogelijkheden zijn een stuk moeilijker. Afgelopen weken weer behoorlijk tegen gekomen. Je leest vaak, ga niet over je grenzen.
Mijn grens ligt héél dichtbij. Sinds ik mijn werk met veel pijn en verdriet heb moeten opgeven, ligt mijn grens strak om me heen. De lijn is zó dun, dat je daar zó doorheen of overheen gaat. Ik weet dat ik nog beter zou moeten luisteren naar mijn lichaam wil ik mijn grenzen niet passeren. Alleen moet ik dan zóveel opgeven. En ik zal je eerlijk bekennen, ik geef niet alles op. Dan zou ik op een hutje op de hei moeten wonen, een onbewoond eiland moeten vinden.
Het is niet te doen de grens nooit over te gaan.
Ik wil ook een beetje leven. Ik wil mijn moeder zien, mijn kinderen, daar ook van genieten en niet steeds maar hoeven denken, daar moet ik voor gaan boeten. Want elke keer als ik over de grens stap, heb ik wel een terugval. Maar het is toch logisch dat ik mijn eigen kinderen wil zien, hun kamer in Groningen, hun woonplekje. Het is toch logisch dat ik mijn eigen moeder wil knuffelen en spreken. Ruiken en heerlijk bij me willen hebben!!! Dat ik ook mijn ontzettend kleine sociale wereldje toch een beetje bij me wil hebben!!!
Meestal gaat alles via facebook, twitter, mail. Maar ook ik ben gewoon maar een mens, die graag het eigen gezin wil zien en van wil genieten.
Dat doe ik dan ook echt volop! En die genietmomenten, dat geluk wil ik niet opgeven. En zo gek krijgt ook mijn ziekte me niet! Het heeft al teveel van me afgenomen. Mijn werk, mijn vrijheid om te gaan en staan waar ik zou willen, de verjaardag van mijn moeder toen ze 80 werd. Ik kan nog wel even doorgaan. Het heeft al teveel inbreuk op mij. Een ziekte die je "cadeau" krijgt en waar je niet om vraagt.
En ja, dan breek ik grenzen open, dan ga ik er overheen. Wetende dat ik daarna te maken krijg met de Post Exertionele Malaise. En dat ik dan nog zieker word en dat eventueel ook nog zou kunnen blijven. Elke keer dat ik grenzen overschrijd heb ik een grote kans dat ik blijvend achteruit ga. Maar ik ga daar niet van te voren vanuit. Wel wetend dat ik een terugslag krijg. En of die dan blijvend is, een stap achteruit - of ik kom weer op een "stabiel" niveau terug, daar denk ik niet bij na.
Ik ben nu inmiddels drie jaar bedgebonden. Bankgebonden. En dat had ik van te voren niet moeten weten, dan had ik gillend gek geworden. Dus ook verleg je grenzen. Binnen die grenzen kan je ook weer genieten, op een andere manier. Daarin heb je geen keus, anders had ik allang weer werk gehad. Maar dat zit er niet meer in. Ik heb al mijn energie en mezelf nodig om binnen mijn korte grenzen, dunne grenzen, mezelf staande te houden. Om toch nog lichtpuntjes te blijven zien.
En grenzen? Ik zal ermee te maken blijven houden, ze blijven verleggen, erdoor teruggeworpen worden en ermee moeten blijven dealen. Het is zoals het is.
Liefssss
Geen opmerkingen:
Een reactie posten