10 oktober 2013

Tjah.......een week verder. En weer meer besef verder. Wat was ik opgelucht dat ik de vorige blog schreef. Mijn helse rugpijn was vertrokken!!! Is dat nu niet meer zo dan? Jawel! Nog steeds geen last meer gehad van helse rugpijn, dus nu durf ik te zeggen: Chapeau voor mijn huisarts! Ik ben blij, ik heb alleen pijn aan mijn SI gewrichten, maar mijn rug gaat goed. Behandeling van de rug door de thuis-masseur werkt prima. Ik ben blij. Maar ik besef ook meteen weer, hoe ik gefocust was op mijn rug. Als mijn rugpijn over zou zijn, zou ik zoveel méér kunnen! En tjah...... dat besef heb ik weer in the pocket, dát is dus niet zo. Ik wil wel, maar ineens realiseerde ik me deze week dat #ME toch écht niet alleen bestaat uit rugpijn. Hels of niet. Mijn eureka en hoera-gevoel zwakte daarom toch wel af.
Natúúrlijk ben ik zielsgelukkig met de medicijnen van de huisarts die mijn rugpijn hebben helpen verjagen. Ik zal ook zéker mijn huisarts vragen om verlenging van deze medicatie. Maar jeetje, wat stom dat je in een wereld hebt geleefd waarin je hebt gedacht....................áls de rugpijn maar weg is, dán ga ik... dán kan ik..... en noem maar op. Desillusie? Ja, misschien wel een beetje ja.
Want ja, dit blog heet Mijn leven met ME. En dát was ik een beetje (bewust of onbewust) vergeten. Ik ben inmiddels op dag drie na een heerlijk uitje samen met R. En ik ben nog steeds niet wie ik was dit afgelopen weekend. Inspanningsintolerantie, geluidsintolerantie, pijn in gewrichten, hoofdpijn, uitputting, extreme vermoeidheid, tranend oog, oorpijn, hartslag van 140 als ik iets kleins doe...... en ga maar even door. Ik had het bewust of onbewust een beetje weggestopt en gemoffeld. Dus dat kwam ik zomaar weer tegen, toen de alleroverheersende helse rugpijn voor 85% verdwenen is. Want ja, ik heb de ziekte ME. Daar horen klachten en symptomen bij. En dat was best wel weer even behoorlijk confronterend. Ik raakte behoorlijk in een dip. In een allesomvattende ontkenning, zo van, NEE dit WIL ik niet.
Dus weer terug naar mijn echte realiteit. Ik ben ongeneeslijk ziek, ernstig ziek, of ik nou wel of geen pijn in  mijn rug heb. Back to basic. Terug naar de realisatie. Het is zoals het is. En mijn rug? Dat is "gewoon" een zwakke plek in mijn lichaam door de hernia o.a. en net zoiets als mijn rechteroor. Iets wat naast alle symptomen en klachten van ME, gewoon op hun tijd weer terug komt. Waar dan weer extra aandacht voor moet zijn, maar wat de ME niet geneest. Want ME is nog steeds ongeneeslijk. Helaas.
Dus ik heb mijn ritme weer opgepakt. En ik zal op mijn manier genieten van kleine geluksmomenten, er zijn voor lotgenoten, maar ook genieten van mensen die geen ME hebben. En mijn grenzen weer strak bewaken. Zodat het allemaal weer acceptabel wordt.
Ik kom er wel. Alleen op mijn manier, op mijn tijd en op mijn tempo.


Lfsssssss