En dat vind ik nog wel het moeilijkste van alles. Geen keus hebben. Doen wat je lichaam aangeeft is zo makkelijk gezegd en lijkt zo simpel. Maar als het een gevecht wordt, tegen je normale natuur in, is het dodelijk vermoeiend en uitputtend. Bovenop de reacties van je lichaam. En dat is dan ook weer niet zo slim, maar het is meer je wil om meer te willen en te kunnen, om weer te doen wat je deed en het vreselijk missen van collega's, sociale contacten, meedoen met de maatschappij.
Ik heb er veel over nagedacht en gepiekerd de laatste twee weken. Waar kan ik een opening vinden om mezelf terug te vinden, zoals ik nu ben, zoals ik nu leef. Om dus weer een contact te kunnen krijgen met mijn innerlijk. Want ga je steeds maar weer over grenzen van je ziekte, word je onherroepelijk teruggestuurd. En dat doe je niet zelf, geloof mij. Dat doet je lichaam. Er zijn immers beperkingen.
Wat een geworstel met mezelf was dat toch.
In toeval geloof ik niet, alles gebeurt ergens om. Hoewel je daar ook vraagtekens bij kunt zetten. Maar als ik luister naar mijn intuïtie, is toeval gebaseerd op gebeurtenissen die gebeuren zonder dat je daar invloed op kunt uitoefenen. Toeval dus. Bij toeval las ik afgelopen week een boek, die voor mij uit de bibliotheek is gehaald. "Het geschenk" geschreven door Sandra Berg. Een fijn boek, een roman met een achtergrond. Een deel ging over een paardenfluisteraar. En daar ligt precies wat mij triggerde. Nee, ga nou niet denken dat ik paardenfluisteraar ga worden, dat is niet mijn doel. Of mijn ambitie.
Toch, hoe deze man omgaat met paarden, deed mij weer denken aan Derek Ogilvie, de kinderfluisteraar. Of aan Cesar Millan, de hondenfluisteraar. Mensen, die op een andere manier omgaan met interacties en contacten, maar ook werken vanuit hun intuïtie. En dan kan je wel tegen je intuïtie in gaan, dat heeft totaal geen nut. Je intuïtie, je innerlijk, vertelt je hoe je momenteel in deze wereld staat.
Een eyeopener. Een gevoel van thuiskomen. Ik ben wie ik ben. En ik ben het waard wie ik ben. Of ik nu wel middenin de maatschappij buiten sta, of niet. Ik sta dat niet meer. Maar wel middenin mijn wereld nu. En dat is ook een mooie wereld. Alleen een andere wereld. Iets met geen keus meer kunnen maken voor een plek in de maatschappij om te werken. Die keus is voor me gemaakt helaas.
En nu ik dit geaccepteerd heb, hoop ik ook dat ik weer wat kan gaan opknappen, deze slechte periode weer achter me laten en gewoon mezelf laten mee dobberen in mijn bootje. En al had ik het natuurlijk heel anders gewild, dit is best een mooi bootje. Een stuk met wéér acceptatie. Ik kom er ooit wel.
Lfsssssssss
