Mijn eerste blog als 47-jarige. Het voelt niet veel anders hoor, als 46. Ben weer een stukje dichterbij de 50. Dat is alles eigenlijk. Mijn verjaardag was vol fijnigheid, gezelligheid en ontzéttend veel liefs van zoveel om me heen. De één had een berichtje achter gelaten op mijn Facebook, de ander had een kaartje gestuurd, een cadeautje gestuurd en vier anderen zorgden ervoor dat ik het idee heb dat mijn huis vol met bloemen staat.
Visite gehad, lekker gegeten met dank aan mijn moeder!!!
Ook een kaartje gehad, waar ik niet wist wat ik ermee moest. De afspraak was geen kaartjes meer, geen contact. En dan toch een kaartje. De één zal zeggen wat lief dat er zoveel moeite voor je is gedaan, maar ik voel iets heel anders. Zonder voelde het beter. Het spijt me voor degene die zich hierin zal herkennen. Maar ik heb keuzes moeten maken, sinds ik al ziek ben vanaf mijn jeugd. Vanaf 2009 begon mijn uitgeputte lichaam te sputteren en gaf het op. Gaf het op om actief te kunnen zijn (want ik wil het nog steeds). Ik heb aan de afzender van het kaartje eigenlijk geen boodschap meer. Komt door heel veel wat er is gebeurd. Ik wil dat graag in het verleden laten .Het verleden laat ik op de voicemail overgaan, het heeft me alles al verteld wat ik wilde weten of moest weten. Het spijt me. Ik kon er niet blij mee zijn. Keuzes maken geeft consequenties en daar wil ik het graag bij laten. Hard? Misschien. Maar ik moet wel, want mijn lichaam geeft duidelijk te kennen dat ik niet meer kan, al zou ik willen.
En zo ben ik in mijn 48e levensjaar gerold en vierde ik gisteren mijn 47e jaar op Aarde Viering. Ben nog steeds dankbaar dat ik op Aarde gebracht ben door mijn ouders. Ik heb mijn vader dan ook erg gemist gisteren. Meer dan andere jaren. Maar het is niet anders, hij is inmiddels op een Ander Level waar ik hem weer zal ontmoeten als de Tijd daar is.
Gisteren teveel van mezelf gegeven (moeten geven), omdat je niet iedereen teleur wil stellen en confronteren met je beperkingen wat #ME met zich meebrengt. Op dit moment draait nog adrenaline door in mijn lichaam. Alsof het nog niet de rust kan vinden, die ik zo hard weer nodig heb. Maar uiteindelijk zal het mij de rust wel teruggeven. Ik vertrouw op mijn Lichaam, op mijn eigen tempo en kijk wat het gaat doen en hoe het verder zal gaan reageren.
Ik wil iedereen, die aan mij gedacht heeft gisteren bedanken. Soms behoor je nou eenmaal tot het verleden en laat ik het achter. Anderen horen in mijn Leven op dit moment. Die geven me rust, ruimte en begrip. Meer heb ik niet nodig. Het is goed zo.
Lfssssssss
Geen opmerkingen:
Een reactie posten