De laatste dag van mijn maand, hoogste tijd voor een update.
Een verhaal over #ME en mij ... vallen en weer opstaan ... knokken en doorgaan. Daar gaat deze blog over, Mijn Leven met #ME.
#ME is voor mij vechten tegen ontstekingen en uitputting. Vechten tegen de drang zo graag meer te doen met mijn Leven dan mogelijk is. Elke dag opstaan in een mistige wereld die langzaam, heel langzaam wat helderder wordt en dan weer wegzakt in mist. Proberen de wereld te volgen, zodat je niet afstompt. Zodat je op de hoogte blijft van wat er belangrijk is. Een ritme zoeken in je dagelijks Leven, wat ik niet kan zonder mijn partner. Niet willen klagen, want dingen zijn ook zoals ze zijn. Je kan er niks aan veranderen, je zal moeten accepteren. Hoe moeilijk dat ook blijft.
"Doe wat je kunt, met wat je hebt, waar je bent."
©TheodoreRoosevelt
Dit dekt de lading van ieders Leven. En soms loopt het Leven niet zoals je het in gedachten had. Zoals je het graag gezien zou hebben, zoals je het zou willen leven.
Een onzichtbare ziekte, een sluipmoordenaar, verstoort dit. Maar dan is het belangrijk dat je jezelf bij elkaar raapt, oppakt, en weer probeert iets van je Leven te maken met wat je kunt, wat je hebt en waar je bent.
Dat ik bijvoorbeeld 99% van de tijd ben waar ik ben, daar heb ik in beginsel niet voor gekozen. Ik had mijn roeping gevonden in de zorg. In het zorgen voor anderen. En dan op een dag ben je op één plaats, kan je niet veel meer dan die plek tot een fijne plek te maken, waar je op een andere manier kan groeien en leven. Kan je niet meer voor ánderen zorgen, maar zorgen anderen voor jou. Het allerbelangrijkst is wel je Leven in eigen hand houden zolang dat kan. Op je eigen manier, al is deze beperkter dan je zelf voor ogen had. Andere prioriteiten stellen en accepteren dat het is zoals het is. Leren omgaan met de beperkingen en deze op een gegeven moment niet meer als beperking zien, maar als een deel van je leven. Dan is het geen obstakel meer, maar een acceptatie dat je bent zoals je bent. En dat je ook goed bent, zoals je geworden bent door het Leven wat je is aangereikt. Of je dat nou leuk vindt of niet, want ik kan je verzekeren, dat niemand zal kiezen voor een voorlopig ongeneeslijke, maar wel onzichtbare ziekte die een deel van je moet worden, wil je ermee verder komen.
Daarna kan je pas weer echt lachen vanuit je Ziel, vanuit je hart, en vanuit je innerlijk. Want dan ben je tevreden, zul je tevreden moeten zijn. Dan heb je geen keus en kan je van geen keus je leven omzetten in acceptatie. Ik zal je vertellen dat het een moeilijke weg is. In de mens zit altijd een drang naar het meemaken van andere dingen, anderen ontmoeten, je wereld verbreden. Maar ik heb geaccepteerd dat het mijne beperkter is, beperkter zicht geeft en dan vrienden, bekenden, collega's of wie dan ook, je kunnen "vergeten" omdat de wereld hun aandacht trekt. De mensen die jou als mens niet vergeten, die koester je. Daarin speelt social media een grote rol. Ik ben namelijk heel dankbaar voor de lotgenoten die ik heb ontmoet en waar ik mee kan praten zonder uitleg te hoeven geven. Maar ook dankbaar voor de mensen die mij als mens niet vergeten. Mensen die in de ziekte geen lotgenoten zijn, maar wel van mijn Leven deel uit willen blijven maken. Ze beseffen het misschien niet altijd, maar ook of juist deze mensen maken mijn dagen aangenaam en te dragen zoals het is. Ze vechten met me mee als (zoals nu) een gigantische oorontsteking mij parten speelt, mijn dagelijks beïnvloedt.
Precies zoals Theodore Roosevelt het hier boven in een korte zin omschrijft. Zo is het en niet anders. En als ik het eens niet zie zitten, dan zijn er mensen die voor mij een vangnet willen zijn, zodat ik mag vallen, maar ook geholpen word met weer op te staan.
Lfsss..........en alvast een fijne septembermaand, die zelfs zomers begint!!
