Lang nagedacht over hoe ik dit draadje kan beginnen.
Mijn blog heet mijn leven met ME.... niets met Lentis GGZ te maken zou je denken. Dat is ook zo, denken we nu. Maar dat zou in de loop van de tijd kunnen gaan veranderen natuurlijk.
Maar dan nog, hoe start je zo'n periode in je leven, niet alleen in je blog, maar ook in je leven. Wil je dat wel starten....
Niks zeggen is het makkelijkste, niemand die zich er dan druk over maakt dat de depressies gestaag terug komen en steeds frequenter worden. Niemand die daar naar taalt, en dan hoef je ook geen "traject" in. Dus waarom zou je het doen. *zucht* Ja, ik. Ik heb daar last van. Ik taal ernaar. Naar een oplossing, naar ruimte, naar zuurstof en ademen. Naar weer plezier in mijn leven, naar het nut van mij hier, mijn leven hier..... Ik taal daar dus naar en dan moet je de keuze maken of je er wat mee doet. Uiteindelijk heb ik maar eens ja gezegd op die vraag. Dat heeft best lang geduurd. Maar nu is het antwoord op de vraag toch ja.
Ik ben dus een drie maanden geleden ongeveer naar mijn huisarts gegaan. Of minder kort geleden, door alles wat er de afgelopen maanden is gebeurd met Ron, heb ik niet alles meer "op een rijtje" qua tijd. Toen vroeg de huisarts: en jij dan?
Denk je wel een beetje om jezelf? Toen brak ik. Nee, en al heel lang niet meer gedaan, ik ga ga ga. Door door door. Ziek? Ik? Nee hoor, Ron is ziek, het is heftig voor hém, niet voor mij. Hij is ziek, hij moet geopereerd, hij moet onder controle. Ik? Ik ga wel door. En niemand die me dat vroeg te doen hoor, dat kwam alleen puur en alleen uit mezelf.
Maar als je een gevoel van jaloezie gaat krijgen... dat Ron wél aandacht krijgt van anderen voor zijn beperkingen en zijn opnames, en jij niet.............. ik kan je zeggen: dan is er iets mis. Met mij dus. Dan denk je echt verkeerd. Of in ieder geval, dan heb je echt hulp nodig!!! Wie in hemelsnaam is er jaloers op een hartpatiënt. En oké, dat was ik ook niet bewust, maar wel op de liefde en aandacht die hij kreeg. Ik krijg gewoon een sterk gevoel van schaamte met terugwerkende kracht. Totdat mijn huisarts zei, dat het niet zo gek was dat ik me zo voelde. Dat mijn gevoelens er ook mogen zijn. Maar mijn gevoelens? Pfffff. Dat is nou niet iets waar ik trots op ben. Ik voel me namelijk hartstikke depressief, verdrietig, boos, machteloos. Wat moet ik daar dan mee?
Via de POH-GGZ van de huisartsenpraktijk ben ik terecht gekomen bij de Lentis hier in Winschoten. Het eerste gesprek had ik met een gedifferentieerd verpleegkundige en een psycholoog. Met lood in mijn schoenen ging ik erheen. Niet weer, nog meer psychologen en weet ik wat op mijn mentale CV... pfffff *zucht*. Maar ik kon me ook blijven verstoppen, dat zou me ook niet helpen en ik weet niet waar ik dan zal eindigen. Dus ik ben gegaan .Voor mijn gezin en mijn moeder. In eerste instantie nog niet eens voor mezelf. Ik was er wel klaar mee. Het hoefde allemaal niet meer van mij. En toch zijn er dan mensen waar je voor door wilt. Die je het niet aan wilt doen om aan te zien hoe ik mentaal steeds meer achter uit ga.
Het enige wat ik over deze afspraak wil zeggen... meer is denk ik ook niet interessant, is dat ik voor het eerst sinds ik mijn eerste depressie heb erkend, het gevoel heb dat er naar mij geluisterd werd. Als ze het gesprek wat ik met deze twee mannen had, hadden opgenomen, dan had iedereen geïnteresseerd kunnen kijken naar een aantal personen. Ik, ik, ik, enzovoort.... Ik schijn van de ene emotie in de andere te schieten. De zorgzame, de wanhopige, de machteloze, de verdrietige... Allemaal andere "ik-ken" die je voorbij ziet schieten. De laatste maanden met Ron ziek en in het ziekenhuis waren de druppel van een emmer die al vanaf mijn jeugd volloopt. Ik heb er trauma's door ontwikkeld, ptss ; ik heb er fobieën door ontwikkeld en ben daardoor super depressief.
De eerste stap is stoppen met alle medicatie die ik gebruik. En dat is nogal wat. Daar zie ik behoorlijk tegenop. In overleg met Ron, hebben we besloten dat ik daarvoor intern ga in de kliniek in Winschoten. Eind februari, begin maart, word ik opgenomen op de open afdeling. Vanaf nu ben ik al ambulant verbonden aan het traject. Dat betekent dat ik elke week een gesprek heb met mijn begeleider Anne-Willem, de gedifferentieerd verpleegkundige. En ik kan hem bellen of mailen als ik vragen oid heb. De behandelaar in de kliniek is ook al bekend en de psycholoog die in maart gaat beginnen, wordt ook mijn psycholoog, die ken ik dus nog niet.
Ik denk dat het goed is als ik probeer in ieder geval elke week te schrijven en wie weet doe ik het in de kliniek als ik ben opgenomen elke dag wel even kort. We zullen het zien.
In ieder geval een hartelijke groet van mij en misschien tot lezens de volgende keer.
Marjan
Geen opmerkingen:
Een reactie posten