Elke dag, eigenlijk geen één uitgezonderd, vecht ik tegen een gevoel van machteloosheid. Boos ben ik niet meer op mijn lichaam, die kan hier ook niks aan doen. Maar in mijn lichaam, woont mijn Ziel. En wat er ook met mijn lichaam gebeurt, mijn Ziel blijft dezelfde.
Ik voel me wel vaak opgesloten, verstoten van wat het werkelijk leven inhoudt. De maatschappij en het leven trekken voorbij en ik maak daar geen deel meer van uit. Althans, zo voelt de machteloosheid. Een huis waarin ik het vaak koud heb, figuurlijk. Of letterlijk. Maar figuurlijk voel ik het steeds meer. Koud, omdat niet veel mijn innerlijk bereikt wat ik graag zou willen doen, of zou willen zijn.
Jarenlang heb ik met zoveel plezier en inzet voor anderen gezorgd. Nu is de wereld omgedraaid en wordt er voor mij gezorgd. En dat is geen makkelijke draai van het leven geweest. Ik kan niet meer wat ik wil, mijn lichaam geeft de laatste tijd zo vaak aan dat alles te veel is. Prikkels van buitenaf, onbegrip van mij over het waarom het zo is gelopen. Hoewel er in deze periode van bezinning en veel met mezelf alleen zijn in de gevangenis van een ziek lichaam, ook veel puzzelstukjes uit het verleden op zijn plaats zijn gevallen. Puzzelstukjes die onrustig dwaalden, ik niet begreep, en ik misschien lange tijd niet heb willen zien.
Die puzzel is nu aardig compleet, helaas. Mijn Ziel woont in een ziek lichaam. Die niet meer kan deelnemen aan het leven buiten, op een werkplek, in de buurt of de stad, op bezoek bij dierbaren. Ik ben dan ook veel verloren. Vriendschappen, die dus geen vriendschappen bleken te zijn. Collega's die voor mijn gevoel belangrijk in mijn leven waren, zie ik niet meer terug. Hoor ik niet meer.
Dat veroorzaakt de laatste tijd, vaker dan ik wil, depressieve periodes. Omdat ik wel mee wil met het leven, maar mijn lichaam kan dat niet aan.
Er zijn tijden dat het wat drukker is in je privé leven. En daar heb ik altijd van genoten, en dat doe ik nu ook volop. Want mijn gezin en mijn moeder, zijn als eerste de belangrijkste basis voor wie ik er wil zijn. En dat heb ik de afgelopen periode, uiteraard op mijn manier, want mijn gevangenis blijft, dan ook gedaan.
En dan verval ik dus toch weer in de valkuil van een Post Exertionele Malaise. PEM. Een periode waarin mijn lichaam duidelijk zegt, ho....dit is te vaak over de grens, nu is het genoeg. En dan moet ik de PEM accepteren, en mijn lichaam volledig tot rust laten komen.
Mijn leven is te vergelijken als een marathon, die je loopt. 24 Uur per dag. Maar dan mét griepgevoelens. Hoofdpijn, keelpijn, misselijkheid, opgezette klieren. Machteloos sta ik daar tegenover. Nee, ik sta er niet tegenover, ik sta er middenin. Tranen biggelen dan langs mijn wangen. Ik wil het niet, maar het is "weer eens zover".
En voor een ieder die mijn blog leest en gelukkig nooit een PEM heeft ervaren... in het kort:
PEM is niet alleen een gevoel van ernstige vermoeidheid; het is een aanval op het lichaam in zijn geheel. PEM voelt als het verergeren van mijn baseline symptomen – meer vermoeidheid en hoofdpijn, pijnlijker nek/rug, meer problemen bij het concentreren/lezen, keelpijn en mijn lymfe-klieren voelen pijnlijker aan. Ik kan me vaak niet genoeg concentreren om TV te kijken. Communiceren wordt moeilijk. Om het even welke soort prikkel (geluid, licht, geur) voelt als een aanval op mijn zintuigen..
Machteloos tegenover een "onzichtbare" ziekte met talloze symptomen. Middenin een ziekte. Acceptatie blijft moeilijk.
Maar ondanks alles probeer ik positief te blijven. Vergeef me als mijn gevoelens van depressiviteit de bovenhand spelen en ik niet kan wat ik wil. Of niet positief kan blijven.
Ook nu biggelen tranen langs mijn wangen, met toch een opluchting dat ik deze enorme terugval weer op papier heb gekregen. Dat is voor mij een stukje laten zien uit mijn gevangenis van mijn lichaam, en het daarna zelf het weer iets makkelijker kan accepteren, dat het is zoals het is.
Liefsssssss
Geen opmerkingen:
Een reactie posten