Veranderd

En wat een energie kost dat! Kost me zoveel energie, dat mijn lichaam weer ontstekingen ontwikkelde. En niet op één plek, nee op meerdere plekken. De huisarts bellen doe ik niet snel, en dat weet hij ook. Maar afgelopen vrijdag kwam hij toch op huisbezoek. Voor al die ontstekingen een kuur van 3 dagen, die 10 dagen in je lichaam actief is, plus 5 dagen prednison. Alles zat vast in al mijn holten, voorhoofd, bijholte.... oren beiden ontstoken, keel onrustig, opgeblazen gezicht.......
Met andere woorden, alle veranderingen bij elkaar waren prima te doen, dacht ik. Maar mijn lichaam dacht daar dus anders over. Dus nu is mijn lichaam in retraite en zal ik zelf toch echt voor rust moeten zorgen.
Maar afgelopen zaterdag dacht ik er anders over en ben ik toch heerlijk bij mijn dochter geweest, ik wilde toch beslist haar kamer zien. Vanaf gister probeer ik de rust inderdaad in ere te houden, en mijn lichaam de kans te geven om te herstellen zoveel mogelijk, zodat de kuren hun werk kunnen doen en ik niet een herhaling van kuren moet, wat me ook niet vreemd is ;-))

Beide kinderen zijn dus nu officieel uit huis. Het is vreemd, maar het is oké. Ik wen er wel aan. Als ouders heb je kinderen te leen, ze maken nu eigen keuzes, kiezen zelf hun weg en hun pad en wij kunnen alleen advies geven en raad als ze daar om vragen.
Maar ik heb alle vertrouwen in ze allebei! Trots op hen en ze gaan het allebei redden. Hou van mijn beide kinderen, mega zielsveel!!! ♥♥♥

LOSLATEN

Om los te laten is liefde nodig.
Loslaten betekent niet dat het me niets meer uitmaakt,
Het betekent dat ik het niet voor iemand anders kan oplossen of doen.
Loslaten betekent niet dat ik ‘m smeer,
Het is het besef dat ik de ander ruimte geef,
Loslaten is niet het onmogelijk maken,
Maar het toestaan om te leren van menselijke consequenties,
Loslaten is machteloosheid toegeven,
Hetgeen betekent dat ik het resultaat niet in handen heb,

Loslaten is niet proberen om een ander te veranderen of de schuld te geven,
Het is jezelf zo goed mogelijk maken,
Loslaten is niet zorgen voor maar geven om,
Loslaten is niet oordelen maar de ander toe te staan mens te zijn,
Loslaten is niet in het middelpunt staan en alles beheersen,
Maar het anderen mogelijk maken hun eigen lot te bepalen,
Loslaten is niet anderen tegen zichzelf beschermen,
Het is de ander toestaan de werkelijkheid onder ogen te zien,
Loslaten is niet ontkennen maar accepteren,
Loslaten is niet alles naar mijn hand zetten maar elke dag nemen zoals die komt,
En er mezelf gelukkig mee prijzen,
Loslaten is niet anderen kritiseren of regulieren,
Maar te worden wat ik droom te zijn,

Loslaten is niet spijt hebben van het verleden,
Maar groeien en leven voor de toekomst,

Loslaten is minder vrezen en meer beminnen.

Nelson Mandela

Beperkt

Hoe beperkt kan je je voelen als er om je heen een verhuizing plaats vindt. Ik heb het al meegemaakt met mijn eigen verhuizing vanuit Winschoten, toen zat ik met een enorme slechte rug. Maar nu er een verhuizing plaatsvindt, die meteen je hele leven verandert, is het enorm slikken dat je voor je gevoel geen klap kan uitvoeren.
Na deze verhuizing, wonen de kinderen allebei op hun eigen stekje in de Stad. Blijf je als ouder met het lege nestsyndroom achter, waarvan je ook niet had verwacht dat het zou inslaan. Ik had gedacht dat het me wel zou meevallen, ze wonen beiden geen duizenden kilometers bij me vandaan en ik zou eventueel naar ze toe kunnen, als Ron wil rijden. En toch wordt je huis leger en leger. Niet alleen qua spullen, want dat doet me werkelijk niks. Ze mogen allebei alles meenemen wat ze nodig hebben. Nee, leger qua geluid, reuring om je heen, in en uitloop.
En toen kwamen de dagen dat de laatste dan daadwerkelijk de aanhanger vult met haar spullen. En er is veel te sjouwen, maar je kan niet helpen. Ik mag dit eigenlijk niet van ze zeggen, want ik heb inmiddels zowel gister als vandaag de honden uitgelaten. Oké, wel naar het veldje hier heel vlakbij, en niet even kunnen laten rennen in het bos, maar wel uitgelaten. En ik heb de papierbak voor aan de weg gezet, om te laten legen. En ik ben bezig geweest in de keuken met spullen inpakken. Als je dan eigenlijk al vanaf het moment dat je wakker word, geen energie hebt, is dat best heel veel. En toch. Het voelt niet genoeg. Je zou overal aan mee willen helpen, ik zou de kamer graag zien waar ze het allemaal heen brengen en ga maar door.
Ja, ik heb al een afspraak staan, want met deze drukke meid moet ik wel een afspraak maken ;-). En ik ga dus heel snel al naar haar toe. En toen ze vanmorgen na de eerste nacht hier kwam en zei dat ze gisteravond toch best even heimwee had naar ons en het huis en de reuring om haar heen, was ik blij dat ze niet zei dat ze blij was dat ze eindelijk in haar nieuwe kamer had geslapen.
Voor ons allemaal is het wennen, maar die beperking van de ME nekt me de laatste dagen enorm. Ik baal ervan, ik haat het en ik wil het niet voelen. Ik wil meedoen zoals ze verhuizen. Volgens die twee lieverds doe ik dat op mijn manier, en toch loop ik steevast deze dagen tegen die stomme beperkingen op.
Ik weet, het is zoals het is, accepteer, en wees blij dat er begrip is. En dat ben ik ook, dat vind ik ook. Maar toch...........
Beperkingen, grenzen van je kunnen, uitgeput lichaam door drukte om je heen....... ik ben het zo zat. Maar ik doe het enige wat ik kan doen om er toch blij uit te zien, positief door te gaan, zéker ook blij te zijn voor allebei de kinderen dat ze hun plekje gevonden hebben in de Stad...........ik accepteer het maar zoals het is.

En ik kijk uit naar onze afspraak! Ik zal er zijn, en ik zal er van genieten!
Zonder dat ik alsmaar de beperkingen als obstakels blijf zien. Het is zoals het is. Mijn gezin accepteert mij en de situatie zoals het is. Dan moet ik dat toch ook zeker kunnen..........

Lfsssssss