En dan is maart alweer een paar dagen oud. De Wsnp is het traject begonnen, we zijn van start gegaan en we zitten volop in de belevenissen. Ondertussen komen er soms ook ervaringen en gevoelens boven, die ik niet had verwacht. Of juist wel. Reacties van omgeving. Tijd voor een stukje delen dus.
Als eerste kan ik melden, het gaat goed met ons. Er komt zo langzamerhand een ritme, en zonder aan andere dingen afbreuk te doen, het gaat goed met ons. Het heeft me ook inzichten gegeven die ik best bizar vind, beangstigend, maar wel enorm horen bij mijn ziekte in combinatie met loslaten.
Als eerste hebben we een zeer goed contact in korte tijd opgebouwd met de bewindvoerster. Ze laat ons voelen, geen mislukkeling te zijn, geen nummer te zijn, maar mensen die het niet meer overzien, daardoor en door verscheidene andere oorzaken een enorme schuld hebben opgebouwd en die nu "aan de hand" genomen worden door een bewindvoerster, die veel meer weet, ervaring heeft in financiële en administratieve zaken en die ons gee verwijten maakt. Dat is belangrijk.
Ik lees ook wel op een forum, dat dit contact al niet goed loopt, en dan ben je een nog moeilijkere periode ingestapt dan dat die al is. Als er geen klik is, geen vertrouwen wederzijds, als er met angst en beven en scheve ogen wordt gewerkt aan dit traject, is het niet te volbrengen. Dus chapeau voor de gemeente Oldambt, die een zeer waardevolle bewindvoerster op ons pad heeft gezet, chapeau voor de bewindvoerster dat ze in ons gelooft.
Ritme. Elke vrijdag gaan we naar de voedselbank, waar we óók een zeer goed contact hebben en die ons geen verwijten maken, niet op ons neerkijken, maar die met liefde helpen waar en met wat ze kunnen. Uiteraard was de eerste stap moeilijk. Dat is voor ons al best lang geleden. We hebben nooit geweten hoelang we de voedselbank nodig zouden hebben. Nu hebben we zicht op het eind van de hulp en daarna gaan we op onze manier (nog geen idee hóe dat zal zijn) helpen om de voedselbank draaiende te houden. We hopen dat beiden te kunnen. En anders via (kleine) donatie per maand. We schamen ons niet meer, dat we grotendeels leven van de giften van de voedselbank. Het is een fijne dag, vrijdag. Samen kijken wat we hebben gekregen en daarvan creatief de menulijst samen stellen voor de daarop volgende week. Elke vrijdag zorgt onze bewindvoerster dat er 50€ op onze leefrekening staat en kunnen we dat pinnen, om de boodschappen aan te vullen en de week rond te maken. Dat is sowieso een boodschappenlijst maken. Dan koop je nooit teveel, maar vergeet je ook niks. Want is het geld op die week, is het helaas pindakaas, maar zullen we weer tot de volgende vrijdag moeten wachten. En op de wc met kranten in de weer omdat het wc papier op is, nee dank je. Om een voorbeeld te noemen.
We hebben inmiddels een volledige postblokkade. Dat betekent dat álle brieven die niet op persoonlijke basis zijn verstuurd (kaartjes, brieven, pakketjes) , niet meer op ons adres bezorgd worden, maar bij de bewindvoerster. Dit is nog niet helemaal doorgedrongen bij bv het CJIB voor de
bestuursrechtelijke premie vd zorgverzekering, en paar anderen, maar dat heeft (zoals we hebben begrepen) even tijd nodig. Die brieven/post brengt Ron twee keer per week naar onze bewindvoerster. Ze woont hier bijna om de hoek. Dus dat is wel heel bizar, maar ook heel fijn!!
Contact met haar is zo gelegd en ze antwoordt altijd op mail, app of telefoon.
Deurwaarders en schuldeisers hebben we niet meer gezien. Wat een rust. Wat een zwaar pak van je schouders. Vanaf mijn 18e weet ik niet beter, en zonder hen te zien leven, is uniek voor mij. Maar absoluut een wonder. Hier spreek ik echt alleen even over mezelf. Bedrag van de schuld is megahoog, en om redenen, deel ik dat bedrag ook niet in mijn blog. Maar geloof me, het bedrag is hoog en was bij leven nooit meer af te betalen. Ron heeft door zijn gezondheidssituatie ook geen begrafenisverzekering, en met de hulp achter ons die we nu hebben, is ook die druk van onze schouders.
We hebben natuurlijk onze dieren niet weggedaan. Dat zijn kinderen, ze horen bij ons, en hierbij
prijzen we het onvoorstelbare initiatief van de Facebook pagina "Wie vult mijn bak". Als je 3 jaar in de Wsnp komt, mag je je daar aanmelden en helpen ze, door donaties (in gekocht voer, koekjes, vlees
etc) je zoveel mogelijk te helpen je dieren door deze drie jaar heen te slepen. Ja, wij mogen daar om de zoveel tijd en zonder er misbruik van te maken uiteraard, gratis voer etc ophalen voor onze honden en katten. Chapeau voor deze hulp en ook als we deze drie jaar door zijn, nu al bijna een kwartaal!, gaan we deze voedselbank voor dieren ook helpen binnen onze mogelijkheden.
Nee, we kunnen niet meer dan survivallen en creatief zijn en als we ergens buiten Heiligerlee, de provincie op visite willen....we hebben 1x per maand 50€ aan benzinegeld. Dus dat zit er niet in. Dat is best moeilijk. We kunnen niet naar mijn mams, niet naar onze beste vrienden in Limburg, maar niet eens regelmatig naar de kinderen in Groningen en Oosterhout.....en noem iedereen maar op. Maar het is niet anders, onze kinderen zijn schatten en begrijpen het, net als de rest. Maar het gevoel is niet altijd even makkelijk. Dat is soms wel even slikken.
Gelukkig hebben we beiden een fijne hobby, en lieverds die ons zomaar helpen om deze ook gewoon uit te voeren. Alles bespreken we met onze bewindvoerster. Ze zal dan ook zeker aanstaande dinsdag bij "het" keukentafelgesprek zijn. WMO komt langs. Dé reden is me nog niet duidelijk, maar het is fijn dat we het niet alleen hoeven doen.
Ik merk dat ik dingen regelen niet meer kan, financieel niet meer ons gezin kan regelen door de ziekte van Lyme en Myalgische Encephalomyelitis. Ja, dat is eng, beangstigend confronterend. Ik zal altijd hulp hierbij moeten hebben.
Maar voorlopig zitten we nog onder de pannen...en zijn we op het punt beland van rust, survivallen, creatief zijn en verder de genietmomentjes zien en daar dankbaar voor zijn. Acceptatie omdat het nu is zoals het is.
We houden jullie op de hoogte.
Met Ron gaat het naar omstandigheden goed en met mij medium. Dat wat onze lichamelijke en ook mijn psychische beperkingen betreft.
Liefsssss
Geen opmerkingen:
Een reactie posten