De eerste dag van een blanco jaar. De eerste uren zijn alweer ingevuld en we schrijven verder aan ons boek van dit jaar. Elke minuut, seconde komt er weer een stukje bij.
Vroeger vond ik de eerste dag van het nieuwe jaar altijd een heel speciale dag. We gingen nooit echt laat naar bed op Oudjaar, en daarom was het elk Nieuwjaar dan ook een wandeling in het bos, wat op steenworp-afstand van Castricum ligt. Daarna steevast het Nieuwjaarsconcert op tv en daarna keken we vaak schansspringen, of deden een spelletje Mayong. Altijd een dag met het gezin.
Dat is in de loop der jaren uiteraard wel veranderd. Maar herinneringen vergeet je niet, die zitten in je hart verankerd en met name de warme, mooie herinneringen komen op zulke dagen dan altijd weer boven.
Sinds ik uit huis ben, zijn deze dagen veranderd. Niet vervelender geworden, of niet leuk, of wat je ervan wilt maken, maar anders. Dat verloopt zo met de jaren met wie je deze dagen doorbrengt.
En vanaf het moment dat ik weinig meer kon, dat de ME de overhand ging nemen, was het vooral een dag van bijkomen, bezuren dat je over je eigen grenzen was gegaan op Oudjaar. Maar die momenten horen nu ook "gewoon" bij mijn leven. Mijn leven met ME en/of Lyme. Ook op Nieuwjaarsdag.
Toch mag ik dit jaar absoluut niet klagen. Het enige wat me enorm tegenwerkt vandaag is mijn rug. Maar verder voelde ik me best redelijk, de middaguren. Ik zak zo aan het begin van de avond behoorlijk in hoor. Maar hebben we dat allemaal niet?
Oké, ik heb geen druppel gedronken, ben niet uit "mijn dak" gegaan. Voor buitenstaanders zal ik zelfs een "saai" feestje hebben gevierd. Voor de tv, samen met mijn gezin genoten van de uurtjes die weg tikten voordat het twaalf uur werd. Maar voor mij ben ik wel grenzen over gegaan.... ben ik laat opgebleven..... heb ik heerlijk gezongen met de tv na twaalf uur..... Heb ik vuurwerk gekeken, gehoord. Prikkels waren uiteraard enorm overduidelijk aanwezig, ook daar waar ik eigenlijk mezelf had moeten terugtrekken en de prikkels aan me voorbij had moeten laten gaan. Maar dat doe je op deze dagen niet. Dan wil je er op je eigen manier toch bij horen.
En zo begint er een nieuw jaar. Nu nog onbeschreven, volgend jaar om deze tijd weet ik wat er in zal staan en waar het jaar heen gaat. Geen goede voornemens en rare plannen. We laten de tijd over ons heenkomen, en voorlopig zal ik op een laag pitje staan.
Maar ik heb wel genoten van de feestdagen op mijn manier. Op mijn tempo. En soms er dus overheen. Het is zoals het is en we nemen het zoals het is. Nu weer terug om mijn achteruitgang niet te veel te versnellen. Want vooruit gaan we ook niet meer. Maar toch hou ik hoop, zie ik elk sprankje licht en hou ik me vast aan einde van tunnels.
Op een andere manier, maar toch gelukkig. Op mijn manier maar toch blij. In ieder geval mijn eigen weg uitstippelen, volgen en niet druk maken over wat een ander van mij vindt.
Liefs
Geen opmerkingen:
Een reactie posten