De dag erna...

Na mijn blog van gister, ben ik best opgelucht. Het "hoge" woord is eruit en ik voel me mezelf.
Ik geloof dat ieder die het heeft gelezen wel begrijpt nu, waarom ik bij sommige het contact héél graag wil behouden, dat ik mijn best doe, maar dat het moeilijk is. Er zijn mensen, die ik niet meer buiten mijn leven zou willen sluiten, maar vergeef me als ik niet weet hoe ik je erin hou. Energie ontbreekt, mijn brainfog is geen feestje hierbij. Mijn zus, mijn LV, mijn buuffie, mijn zorgdinnetje... Yep, écht, ik doe mijn best om jullie bij mij te betrekken!!!
En iedereen om me heen, ik leef mijn leven, en voel je nooit gepasseerd. Ik kan niet meer dan dat ik geef.
De eerste drie jaar zal nog eens extra moeilijk zijn. Geen post, geen benzine, geen extra's, maar ook geen klagen; want zonder deurwaarders en stressgevoelige beslissingen nemen, staan op een laag pitje. Deze jaren is doorbijten, doorgaan, dankbaar zijn voor hulp.

Dit bovenste wilde ik naar aanleiding van gister nog even kwijt. Nu ga ik voorlopig weer in mijn cocon, waar het goed toeven is, en hoop ik dat mijn depressie dit keer niet doorzet.

Liefs Mar xx

Ik ben niet "gek"

Verwerking, schrijven, nadenken, rust in mijn hoofd... waarom heb ik eigenlijk een blog...

Van kleins af aan, schrijf ik makkelijker over gevoelens dan dat ik er over praat. Ik was liever alleen met mijn gedachten, dan met vriendinnen. Ik snapte mezelf niet, en hoe in hemelsnaam kon een ander me dan begrijpen!!

Ik was onzeker en had weinig zelf vertrouwen, omdat ik me altijd anders heb gevoeld. Anders dan anderen. Mensen. Familie. Schoolgenootjes. Mensen met wie ik toch een betere band op wilde bouwen. Ik snapte er niks van. Ik vond mezelf helemaal niet leuk en aardig. Hoe kon ik dan van anderen verwachten, dat ze me wel leuk en aardig zouden vinden.
Daarbij kwam na de ziekte van Pfeiffer op mijn 14e, ook nog die ellendige vermoeidheid, geluidsintolerantie, lichtintolerantie, inspanningsintolerantie, duizelingen (orthostatische intolerantie) die me paniekstoornissen gaven, en toch, toch probeerde ik door te zetten. Wist ik veel dat die symptomen allemaal tekenen waren van Myalgische Encefalomyelitis......

Maar toch was het niet alleen de ME. Ik voelde me zó anders dan de anderen. En toch probeerde ik door te gaan, door oa te doen alsof ik de ander was. Of in ieder geval veel kopieergedrag. Ik bedoel, als iemand sliste...dan zou dat er wel bijhoren. En sliste ik ook. Of praten net als een ander. Op een sport omdat een ander dat ook deed.
Zo leefde ik jarenlang. Ik leefde door geleefd te worden. Niet mezelf te zijn, want die bestond niet. Kreeg daardoor alleen wel last van depersonalisatie. Dat was best erg eng. Maar hee, ik zette toch door. Of eigenlijk deed ik wat de ander deed en wilde. Dat was makkelijker, want zelf kon ik niks, vriendschappen bleven nooit bestaan, ik leefde in het hier en nu met degene die er op dat moment voor koos om toch samen met mij te zijn, en deed wat de ander deed. Want kopiëren kon ik wel. Ja. Ik denk dat ik daar een meesteres in was.
Wat ik zelf wilde was moeilijk, snapte ik niet, begreep ik niks van. Ik weet niet eens óf ik wel zelf iets wilde. En dat leverde me na jaren strijden, een gigantische depressie op. Ik was er destijds zeker van. De wereld was beter af zonder mij. Met veel (professionele) hulp en blijvende medicatie (tot de dag van vandaag), ben ik er nog.
Eindelijk weet ik waarom ik het sociaal emotioneel zo moeilijk heb gehad. Waarom ik familie (met name mijn zus), mijn vriendinnen die ik voor een korte poos had altijd afstootte.
Ik heb het syndroom van Asperger. Voor het eerst in mijn leven (op mijn 50e notabene pas), snap ik mijn gevoelens en emoties. Ook dat ik het moeilijk vind, om contacten te leggen, vrienden te behouden, dat ik liever alleen wil zijn, dat ik me altijd anders heb gevoeld.
Nu ik snap waarom, begrijp ik het beter en weet ik nóg beter waar mijn grenzen liggen. Want in combinatie met ME is dit niet makkelijk. Alles kost me extra energie.
Maar ik ben tenminste niet "gek", en ik heb nu vrede met wie ik ben. En weet je, ik ben best aardig als je me kent 😉

Liefs Mar

Aanvulling vorige blog

Ron zit vanaf Juni jl definitief in de Wsnp, ik vanaf Sep. Dus eigenlijk houden wij 1 oktober aan en tellen vanaf die datum 3 jaar..... of was het nou november 😳 Helaas heb ik op dit moment even geen idee!!! Maar zeker niet eerder. We zijn in ieder geval beiden "goedgekeurd" voor het laatste traject waarin je komt als je je schulden echt niet meer weg kunt werken op een gezonde normale manier.
Maar dit dus even nog ter aanvulling van mijn vorige blog in april.