Ging mijn vorige blog over acceptatie.....dit keer voel ik dat allerminst. Mijn leven is geworden wat het jaren geleden was. Járen geleden..... *zucht*
~note~ ik dacht zelf aan een periode van weken dat dit speelde, maar dit is dus gewoon al mijn derde, vierde blog over mijn stemming, gevoel. "Jeetje" #shocking. Ik las nml mijn paar blogs van dit jaar terug!!! Echt shócking dit.
Maar laat ik beginnen met te zeggen dat ik lieve mensen ken. Mensen die me in mijn waarde laten. Zelfs in de zwartste periodes. Dank daarvoor.
Een lichtje aan het eind van deze donkere tunnel zie ik dus nu even niet. De donkere tunnel die "mijn leven met mezelf" heet.
* elke dag wakker worden en geen nut zien om op te staan - want wie zit er op mij te wachten? Ik sta aan de zijlijn vd maatschappij, geen werk. Tussen een paar muren. Oh ja, dat is mijn thuis. Geniet even van kleine dingen en ga even naar buiten??
* ik dúrf niet (meer) naar buiten. Paniek en angst. Zou ik daar niet doodgaan, weet ik het huis nog te vinden, en wat als ik duizelig word..., en en en....
* sociale fobie, claustrofobie,
* angst voor alle lichamelijke klachten die er zijn
* angst om mensen kwijt te raken
* wat is nog belangrijk
* depersonalisatie
* dochter wees me erop dat ik verkrampt was, toen pas merkte ik de enorme verkramping van praktisch alle spieren
Ik herken het. Van járen geleden. Ik sta aan de rand van de put. En ik wil er niet weer zo diep invallen. Of moet ik eerlijker zijn en ben ik al halverwege naar beneden.....
Ik voel het en herken het. Ik hoop dat de huisarts mijn serotonine gehalte wil ophogen. Of vertrouw ik dan niet meer op mezelf en teveel op medicatie? Of heb ik de medicatie juist nodig?!!!
Een rollercoaster aan negatieve gevoelens, een druk hoofd die allerlei muizenissen laat zien, piekeren...
Ik weet het allemaal even niet meer. Waarom ben ik er nog? (ja, voor mijn partner, de kinderen, mijn moeder, maar waar blijf ik dan???)
......
Is dit het: ( bron: www.neuropathie.nu › Algemeen › Wetenschap )
Er zijn chronische immuun-inflammatoire processen bij Myalgische Encefalomyelitis (ME) en het Chronische Vermoeidheidsyndroom (CVS) aangetoond die helpen te begrijpen waarom patienten zich vaak ook zo down voelen.
Onderzoekers vergeleken auto-immuun processen bij 117 patienten met ME/CVS en vergeleken die met de resultaten van 35 gezonde mensen. Ze vonden duidelijke afwijkingen, met name de ontstekingsprocessen tegen serotonine houdende cellen. Dat verklaart gevoelens van depressie en down zijn bij ME/CVS.
