Ik kom er niet uit.
Sinds 12 februari leef ik in een wereld, waarin ik mezelf niet meer terug kan vinden. Drukte in mijn hoofd en spanningen stapelen zich op. Gelukkig afgewisseld met wat rustigere momenten. Maar ik voel dat spanning geen uitweg meer heeft, tranen zijn grotendeels weggebleven, emotieloos. Of juist misschien wel teveel emoties waardoor de nachten weer lang en wakker zijn. Ik voel mezelf niet meer zo goed. Ben mezelf en mijn opgebouwde (schijn)zekerheid kwijt. Voel me weer als vroeger. Toen alles onzeker was. Toen ik leefde in de onnoemelijke liefde van mijn ouders, maar altijd paniek, onzekerheid en angst op de loer lagen. Geen angst voor mijn ouders overigens. Zij hebben mij ondanks mijn gevoelens een fijne jeugd gegeven. Maar het gevoel van anders zijn, niet kunnen zijn als anderen van rond mijn leeftijd, mij terug trekken uit wat de sociale wereld heet, daar konden zij ook niks aan doen. Ik ben wie ik ben en wie dat is lijk ik wel weer een beetje te vergeten.
Ik was altijd anders. Deed anders, dacht anders, emotioneler, minder of eigenlijk niet sociaal. Men wilde dat ik mee deed in een wereld die ik niet begreep en nu weer niet begrijp. Ik word daar depressief van en dat maakt me angstig. Ik kan weinig verdragen, buiten mijn ik om, kan ik weinig hebben en mee dealen. En dan ga ik piekeren denk ik. Dan raakt mijn hoofd vol. Dan kan ik dus ook niet slapen. In periodes van extreme ik-gerichtheid en niet kunnen omgaan met de wereld...dan raak ik depressief. Soms hoeft het van mij dan niet meer. Ik snap het toch allemaal niet meer.
Waar is mijn creativiteit die ik toch ergens in me heb, maar waar mijn ik geen rust voor vind. Waar is mijn optimisme, waar ik altijd weer kracht uit put. Waar is mijn interesse in de wereld van het boek, terwijl ik in andere perioden graag vertoef. Waar is het allemaal.
Weg. Kwijt. Verdwaald. Dan kan niks me boeien. En dan word ik bang. Mijn spieren spannen. Mijn hoofd draait overuren. Dromen zijn extreem. Ik droom over mensen waar het contact in al die jaren verloren mee is geraakt. Ik droom over mijn werk, waar ik mezelf toen ooit vond. Waar ik toen ooit voor het eerst zelfvertrouwen had opgebouwd. Of eigenlijk was dat gewoon zo. Ik voelde me als thuiskomen. En zonder dat, ben ik verloren. Nu al weer bijna 6 jaar. Ik heb daar dacht ik, wel een weg in gevonden. Maar ik ben het kwijt soms.
Ik wil het in deze extreme negatieve gevoelstijden niet eens over ziekte hebben. Ze zeggen het, ik voel het, maar ik negeer het. Ziek? Ik? Nee toch? Ik ben al depressief genoeg. Oh jee.....dus toch die diepe put ingevallen? Of is ie niet zo diep dit keer? Of doet mijn hoofd en mijn ik juist zo omdát ik ziek ben. Echt, ik ben de weg in de rollercoaster kwijt. Wat labiel ben ik dan toch.
Missen van mensen die ooit meereden op mijn trein, maar zijn uitgestapt of door ik eruit gezet, omdat ik het niet meer aan kon?
Ik denk dat ik er nog maar even verder over denk. Misschien kom ik er zelf wel uit. Ik ben het allemaal kwijt. Ik zoek verder.
Pffffffff
