Gevangen. Ik heb de afgelopen twee weken de serie "Orange is the New Black" gekeken. Een ontzettend indrukwekkende, intense serie over een vrouwengevangenis. Gevangen en daardoor beperkt. Emoties die dat losmaakt, familie en vrienden die ze verliezen die buiten de gevangenispoorten leven, boosheid, frustratie, verdriet en gemis.
Deze serie zat echt bij mij tot in het bot. Ik vroeg me af waarom. Het deed zoveel en ik herkende zoveel. Nogal bizar als je nog nooit iets gedaan hebt (gelukkig) waardoor je een bepaalde tijd in de gevangenis moet doorbrengen.
En toch, deze acteurs, die een waargebeurd verhaal tonen, riepen herkenning en gevoelens bij me op. Waarom?
Inmiddels ben ik daar wel achter. Een chronische ziekte brengt zoveel overeenkomsten mee. Niet persé omdat je in een gevangenis moet hebben gezeten, maar het gevangen zijn. Geen volledige vrijheid meer hebben, het gevangen zitten.
Voor chronisch zieken niet in een gevangenis, maar in hun eigen lichaam.
Het klinkt triest, maar als chronisch zieke, leer je omgaan met de beperkingen. Je leert accepteren en luisteren. Je moet binnen grenzen blijven, anders staan daar consequenties tegenover. E net als gevangenen in een gevangenis kan je daar de ene dag beter mee omgaan dan de andere. Als chronisch zieke zít je ook gevangen. Binnen je beperkingen, je lichaam die ziek is en je grenzen oplegt.
De mensen in een gevangenis die je echt begrijpen, zijn eigenlijk alleen degene die dat ook werkelijk meemaken of meegemaakt hebben. Dat is ook zo als je chronisch ziek bent. Hoevaak lees of hoor je wel niet: loop eens één dag in mijn schoenen, misschien dat je dan weet welke pijn ik heb, welke benauwdheid ik ervaar of welke beperkingen ik tegen kom. En wat er kan gebeuren als je grenzen overschrijdt, welke gevolgen dat kan hebben.
Je zoekt elkaar op, er ontstaan groepen lotgenoten. Mensen zoeken gelijkgestemden. Mensen die aan een half woord genoeg hebben en die weten door ervaring, eigen deskundigheid, hoe dingen voelen. Lichamelijke pijn, geestelijke frustratie. Je gevecht tegen de grenzen van je bestaan. Je wilt verder dan de grenzen die je lichaam aangeeft. Zoals een gevangene in een gevangenis altijd naar de wereld daar buiten zal verlangen.
Gevangen zitten. Het confronteerde me met mijn eigen gevangenis. Mijn lichaam. De chronische ziekte die het met zich mee draagt. Ik begreep welke emoties er waren, waarom de gevangenen in deze waargebeurde serie, grénzen opzoeken. Er overheen gaan. En de consequenties voor lief nemen. Maar daar ook boos over zijn. Gefrustreerd.
Dat doen wij ook. Een voorbeeld, en duidelijker kan het op dit moment niet.
Veel van mijn lotgenoten kijken ook naar de voetbalwedstrijd van het Nederlands elftal om maar een voorbeeld te noemen. En ik las vandaag bij velen, zoals ik me ook voelde. Brak, gesloopt en uitgeput. Het Nederlands elftal is door, maar "wij" zijn op een onmenselijke manier uitgeschakeld. Toch kijken we, we willen ook genieten en de spanning voelen. En nemen dan de consequenties voor lief. Soms boos en gefrustreerd, maar dat is dan zo.
Ik had nooit verwacht me te kunnen inleven in het leven van een gevangenis, maar het kwam hard binnen. Omdat de grenzen, de beperkingen, de pijn, de woede, de frustratie .... ze zijn eng herkenbaar.
Een bizarre ervaring. Die ik toch in een blog wilde omzetten. Ik vergelijk me niet met een gevangene, maar wat is het herkenbaar.
Chronisch zieken leven ook gevangen. In hun eigen lichaam. Binnen hun ziekte. Al willen ze er nog zo graag uit. We worden dan niet door cipiers tegengehouden, maar wel door ons lichaam, die niet verder kan.
En sommigen, zitten zelfs gevangen in hun eigen huis. Ze willen er wel uit, geloof mij maar, maar ze kunnen niet. Soms zelfs gevangen door hun eigen bed. Door de duisternis en de stilte.
Liefssssss
