Moeheid overheerst de afgelopen dagen. Moe en veel pijn. Kan wel slapen omdat ik de morfine slik voor het slapen gaan, alleen word ik steeds pijnlijker en stijver wakker. Het lijkt er momenteel niet veel beter op te worden. Terwijl ik me innerlijk wel blij en tevreden voel. Ben gelukkig niet somber of heb geen periodes dat ik het niet meer zie zitten, maar het is hard werken. Misschien daarom de vermoeidheid ook wel. Ik heb geen idee. Ik probeer in ieder geval mezelf #chronischpositief te houden, dat maakt het werken iets makkelijker.
Gisteren een aardig rustige dag gehad. N (vriendin H) is gekomen, voetbal gekeken, geslapen, gegeten en weer in slaap gevallen. Dat zei ik al, moeheid overheerst momenteel. Gisteren ook wel een klap gekregen van iemand, waar ik het toch echt niet van verwacht had. Hoe zeer dat ook doet, het is jezelf weer bij elkaar rapen en doorgaan. Het kan namelijk niet zo zijn, dat ik voor jankerd wordt uitgemaakt door iemand die ikzelf niet eens ken, en die maar één lijntje heeft naar mij en mijn gezin toe. Ik heb mijn beslissing dan ook weloverwogen genomen en toen er gisteren ook nog een foto verscheen op fb die dat ene lijntje naar mij toe geplaatst heeft, dan kies ik voor mezelf en mijn gezin en is het lijntje nu doorbroken. Heb er heel veel verdriet van, maar dat schijnt aan de andere kant van het lijntje wel mee te vallen. Komt ws omdat R ook aardig ervan geschrokken, is hoe er over mij en de ziekte gesproken wordt en ook hij op fb het lijntje heeft doorbroken. Maar soms móet je, om jezelf en je gezin te beschermen van invloeden die niet bij je thuis horen en waar je gewoon werkelijk niks mee kunt. Maar dat het wel een plek moet gaan krijgen en dat ik het boek niet zomaar in één keer kan sluiten, mag geloofd worden. Alleen het is gelezen en het is klaar. Het kost me onnodige energie, want er wordt toch niets mee gedaan.
Vandaag op tijd wakker, zelfs in de ochtend al gedoucht. We houden hier dus een rustige vakantie. We kunnen toch niet zo heel veel meer, maar dat is alleen maar goed! Nog één dag en dan kan er weer iets meer, maar hopelijk blijft de rust gehandhaafd. Die is voor mij wel heel belangrijk.
Het gaat hier verder dus zijn gangetje, iedereen zijn eigen ding en samen eten. Beter kan het niet, toch? Dus ik voel me rustig en laat alles maar over me heenkomen.
Volgende keer maar weer meer.
Lfsssssss
Soms moet je de dingen ook eens van de andere kant bekijken ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten