Vergeet ME niet

donderdag 26 november 2015

Alleenzaamheid

Lieve bloglezers,

Er moet me iets van het hart. Het komt niet eens echt in de buurt van mezelf maar zie het om me heen.
Chronisch ziekzijn is een dagtaak. Een drukke volle dagtaak. We kunnen niet werken, of eigenlijk veel van ons niet of maar gedeeltelijk. Dat is omdat je ziek bent en dat alle tijd, energie, inzet, en positivisme van je eist. Ik ga nu niet opschrijven wat het allemaal inhoudt, want als je simpel en normaal nadenkt, dan kom je er vast wel achter wat het allemaal inhoudt. Of je leest blogs van chronisch zieken, of wat ook. Daar gaat het hier en nu even niet om.

In mijn blog vanavond, gaat het over alleenzaamheid. Nee, geen eenzaamheid, geen alleen zijn en toch gewoon allebei. Misschien logisch dat ik best veel chronisch zieken én hun verhalen tegenkom, met name op Facebook en twitter. Als je eenmaal "buiten" de maatschappij komt te staan, kom je ook een andere wereld tegen. En in die wereld is er best iets schrijnends. Ik weet niet of ik daar last van ga krijgen in de "hopelijk verre" toekomst.
Vaak komen er zulke simpele verzoekjes langs op de tijdlijnen van chronisch zieken, die niet het geluk hebben, die ik wel heb. Een partner. Mijn lieve partner zorgt voor mij, voor gezelligheid, voor meer dan ik hier ga opnoemen, maar vooral voor mijn vervoer als ik ergens heen moet of zomaar wil. Een ziekenhuisbezoek, een rommelmarkt, de Action of een andere leuke winkel. Of even naar het park, bos, strand. Zomaar. Of even een korte tijd bezoek willen ontvangen.
Als je chronisch ziek bent en single......dan heb je dus in onze maatschappij blijkbaar nog een probleem erbij!! En dat vind ik heel erg. Op de verzoekjes die ik langs zie komen, wordt meestal niet gereageerd. Mensen, deze lieve mensen met een eenvoudige vraag, zijn en blijven alleen. Zien vaak dagen of wekenlang geen mens. Niemand kan of wil deze lieverds even een uurtje meenemen naar waar ze naar verlangen. Het is echt schrijnend. Ze vragen soms meerdere keren, heel lief en uitnodigend, maar niemand die erop ingaat. En dan vraag ik me simpelweg af:
Waarom?

Ik ga nergens om vragen hier, ik ga niets of niemand verwijten. Maar het valt me op. Mensen die om hulp, aandacht of gezelligheid vragen, ze worden aan de zijkant van de maatschappij laten staan.
Daar zit die alleenzaamheid. Ze kunnen het door hun chronische ziekte niet veranderen of anders vragen.

En dan vraag ik me af, is dat ook mijn toekomst? Ik ben nu een gezegend mens.
Ik weiger te geloven dat het mijn toekomst zal zijn, maar de toekomst zal het leren.

Liefs